Kiedy słyszymy o diecie wegetariańskiej, kojarzy nam się ona ze sprzeciwem wobec spożywania żywności pochodzenia zwierzęcego. Z moralnego punktu widzenia może to być zrozumiałe, szczególnie biorąc pod uwagę skalę krzywdy i cierpienia, jakie dotykają zwierzęta w hodowli przemysłowej. Nie każdy słyszał jednak o pewnej skrajnej odmianie wegetarianizmu. Mowa tu o frutarianizmie – diecie opartej na jedzeniu tylko tego, co można zerwać z krzewów i drzew.

Obecnie coraz więcej z nas decyduje się na dietę wegetariańską, czyli taką wykluczającą wszelkiego rodzaju mięso, ryby, skorupiaki i owoce morza, a także produkty odzwierzęce, np. żelatynę. Wybór tego sposobu odżywiania czasem wiąże się ze światopoglądem, a czasem po prostu uznajemy tę dietę za zdrowszą i mniej obciążającą organizm. Czy jednak dieta bezmięsna to właściwy wybór dla osób aktywnych fizycznie?

Mimo że wegetarianizm stał się naprawdę popularny (a wręcz modny) w XX wieku, niejedzenie mięsa nie było obce również ludziom z dawniejszych czasów. Kolebką tej filozofii żywienia są starożytne Indie, ale wegetarianizm występował również wśród Greków i Rzymian, szczególnie tych z wyższych sfer. W myśli indyjskiej dieta wolna od mięsa była drogą do najwyższego stopnia samoświadomości. Ponadto dochodzą tu kwestie etyczne – dla filozofii Wschodu oraz dla wielu współczesnych, nie tylko ekologów, zabijanie i zjadanie zwierząt jest po prostu niemoralne.^[1] Do znanych postaci historycznych, które były wegetarianami należeli Leonardo da Vinci, Johann Wolfgang Goethe, Lew Tołstoj, Albert Einstein, Karol Darwin, Ryszard Wagner^[2] oraz... Adolf Hitler. A zatem umysły wybitne, wielcy artyści, ludzie tworzący historię. Einstein w ten sposób argumentował swój życiowy wybór: „Tak więc żyję bez tłuszczów, bez mięsa czy ryb, ale czyniąc tak czuję się całkiem nieźle. Zawsze wydawało mi się, że człowiek nie narodził się, aby być drapieżnikiem.”^[3] Zatem jakie konsekwencje ma to życie „bez tłuszczów, bez mięsa czy ryb”? Jakie są plusy i minusy bycia wegetarianinem?